Last Updated on 26 Δεκεμβρίου, 2019 by
Ή τι να μην κάνεις για να σου βγουν ξινές οι διακοπές όπως οι δικές μου.
Ήτανε τέλη Ιουλίου 2014, ήμουν στη Ρώμη σε μια περίοδο αρκετά περίεργη, θα έλεγα μάλλον αυτό το κενό που «καβαλάει» το διάστημα που τελειώνει μια δουλειά και ψάχνεις την επόμενη. Δεν έκανα λοιπόν κάτι ιδιαίτερο και όταν ο Σικελός φίλος μου Σεμπαστιάνο μου είπε να κατέβω μαζί του στο διάσημο ιταλικό νησί για να περάσουμε κάποιες μέρες στο πατρικό του δεν το σκέφτηκα και δεύτερη φορά. Λεφτά δεν είχα, τσάμπα διακοπές σκέφτηκα τι καλύτερο (πού να’ξερα…)!
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε οδικώς από Ρώμη με το αυτοκίνητο για τη Σικελία και να καταλήξουμε στο χωριό του που ήταν λίγο πιο έξω από την Μεσσήνα. Έτσι λοιπόν που πηγαίναμε όλα ωραία και καλά έχω και περνάγαμε τις περιοχές μια μετά την άλλη, η Καλάμπρια δεν τελείωνε ποτέ. Δεν θυμάμαι και εγώ πόσες ώρες διασχίζαμε αυτήν την επαρχία, το μόνο που θυμάμαι ήταν έμαθα ότι η Καλάμπρια ήταν η πιο μακρόστενη επαρχία και ήθελες άπειρες ώρες για να την περάσεις.
[the_ad id=”1348″]
Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μια στάση για να φάμε κάτι και να πάμε τουαλέτα. Γυρνώντας μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Φτάνοντας λοιπόν στο σημείο να πάρουμε το καράβι μου ήρθε η όρεξη να φάω ένα αραντσίνο.
Εάν δεν ξέρεις τι είναι, μάθε ότι είναι ένα διάσημο νοστιμότατο σικελιάνικο έδεσμα.
Απλώνω λοιπόν το χέρι μου να πιάσω την τσάντα από το πίσω κάθισμα που την είχα αφήσει και τσάντα δεν πιάνω. Ψάχνω, ψάχνω, τσάντα δεν βρίσκω. Κάνουμε φύλο και φτερό το αυτοκίνητο, η τσάντα δεν υπήρχε πια. Προφανώς την είχαν κλέψει όταν είχαμε κάνει την στάση στη Καλάμπρια.
Η τσάντα λοιπόν περιείχε μέσα ΟΛΑ τα απαραίτητα που χρειάζεσαι για να ένα ταξίδι: λεφτά, κάρτες, κινητό, γυαλιά ηλίου, γυαλιά μυωπίας, κλειδιά σπιτιού, ταυτότητα και διαβατήριο. Ο κρύος ιδρώτας που με έλουσε δεν περιγράφεται. Το πρώτο λοιπόν που ήταν από την Μεσσήνα ήταν το αστυνομικό τμήμα και την προσπάθεια μου να κάνω την δήλωση κλοπής. Εννοείται ότι ποτέ δεν έφαγα αραντσίνο και δεν θέλω ούτε να το ακούω.
Κανόνας #1 για τα ταξίδια λοιπόν ΜΗΝ ΒΑΖΕΙΣ ΠΟΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΟΥ ΜΑΖΙ ΣΕ ΜΙΑ ΤΣΑΝΤΑ! Χώρισε τις κάρτες και τα μετρητά σου, βάλε λίγα εδώ και λίγα εκεί, εάν έχεις ταυτότητα και διαβατήριο μην τα βάζεις ποτέ μαζί. Προφυλάξου για να μην το φυσάς και δεν κρυώνει όπως εγώ.
Τι λύση λοιπόν μπορούσα να βρω σε αυτήν την περίπτωση; Οι καλοί μου γονείς μου στείλανε κάποια χρήματα στον λογαριασμό τραπέζης του φίλου μου και έτσι μπόρεσα να τα σηκώσω. Η Σικελία όμως δυστυχώς αποδείχτηκε πιο ακριβή απ’ότι την περίμενα.
Έτσι λοιπόν μετά από μερικές μέρες αποφάσισα να γυρίσω πίσω μόνη μου από τη Σικελία στη Ρώμη.
Αεροπορικώς κόστιζε πάρα πολύ και το τρένο δεν μου το συνιστούσε κανείς γιατί κάνει άπειρες ώρες και έτσι πήρε εισιτήριο για το λεωφορείο.
Μπαίνοντας στο λεωφορείο κατάλαβα ότι ήμουν η μοναδική γυναίκα ή μάλλον η μοναδική λευκή. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο με μετανάστες που ερχόμενοι από την Αφρική, προσπαθούσαν να ανέβουν «στην Ευρώπη». Έκατσα λοιπόν δίπλα στον Αχμέτ που στο 9ωρο ταξίδι μάλλον είχε φάει γλιστρίδα – δεν το εξηγώ διαφορετικά – και δεν έβαζε μηλιά μέσα του. Να μου αναλύει στις 4 τα χαράματα ενώ είμαστε πάνω τόσες στο λεωφορείο πώς ενώ δούλευε στην Ιταλία κάποια χρόνια, γύρισε στην Τυνησία για να ανοίξει βενζινάδικο αλλά η γυναίκα του γκρίνιαζε υπερβολικά και δεν άντεξε και ξαναπέρασε παράνομα με την βάρκα για να έρθει στην Ιταλία (ναι, κάποιοι λαθρομετανάστες δεν ξεφεύγουν από τον πόλεμο αλλά την γκρίνια της γυναίκας τους τελικά). Όταν έφτασα στις 6 το πρωί στη Ρώμη έπρεπε φυσικά να αντιμετωπίσω και το άλλο πρόβλημα, το ότι δεν είχα πια κλειδιά για να μπω στο σπίτι μου, αλλά αυτό είναι μια ιστόρια….
Αποποίηση ευθύνης: Το άρθρο μπορεί να περιέχει affiliate links: εάν αγοράσεις οτιδήποτε από αυτούς τους εξωτερικούς συνδέσμους θα λάβω μια μικρή προμήθεια – χωρίς κανένα επιπλέον κόστος για σένα – που συμβάλλει στα έξοδα συντήρησης αυτής της ιστοσελίδας.
